Ik kan het onmogelijk over deze plaat hebben, zonder even dieper in te gaan op de samenstelling van het ensemble dat ze opnam. Het orkest, dat zichzelf “Les Violons de Bruxelles” kerstende, is namelijk een soort omkering van de klassieke snarenensembles, die opereren in de geest van Django Reinhardt en de Hot Club de France. Meestal bestaan die uit een viool, een sologitaar, een contrabas en twee ritmegitaren. Bij de Violons heb je één gitaar, drie violen en een contrabas: de gitaar is in handen van Renaud Dardenne, min of meer bekend van zijn werd bij o.a. Tuur Florizoone en van zijn duo met violist Renaud Crols, die ook hier actief is en verder bekendheid kreeg door zijn samenwerkingen met onder meer Fabrizio Cassol en Michel Hatzigeorgiou.

De bas is in handen van Sam Gerstmans, een jonge veertiger met een indrukwekkend parcours op zijn naam: hij speelt net zo goed Braziliaanse muziek als jazz, hij is te zien in de betere theaterzalen en in ontelbare projecten aan de zijde van mensen als Steve Houben, Dré Pallemaerts, Bruno Castelluci of Bert Joris. Aan de altviool hebben we Alexandre Tripodi, die al heel lang en in verschillende gedaanten de muziek van Django in leven houdt en daarbij onder meer de al genoemde Renaud Dardenne tegenkwam, met als de centrale figuur van “Les Violons de Bruxelles”, Tcha Limberger. Die meneer heeft een stamboom van hier-tot-ginder: hij is de zoon van Vivi, die destijds bij Waso zat, samen met Koen de Cauter en Fapy Lafertin; hij is de kleinzoon van Piotto Limberger, de man die met zij Piotto’s de Manouche-muziek overeind hield en verspreidde over de age Landen.

Van Tcha wordt verteld dat hij, toen hij klein was, in slaap gewiegd werd met de muziek van Django en hij zou op z’n zesde al flamenco hebben leren spelen. Niet meteen “gewoon”, maar misschien een beetje te verklaren door het feit dat Tcha volkomen blind is: mensen die het met een zintuig minder moeten stellen, blijken wel eens vaker een ander zintuig te upgraden en bij Tcha, die, Obélix achterna, in zijn jeugd in een pot vol muziek gevallen is, uitte zich dat in een nogal doorgedreven wil om de muziek te doorgronden. Zo ging hij, om de Hongaarse zigeunermuziek beter te begrijpen, gewoon Hongaars leren en verkaste hij naar Budapest, van waaruit hij met zijn Budapest Gypsy Orchestra de halve wereld bereisde en bespeelde. Iets gelijkaardigs gebeurde, toen hij moest vaststellen dat de meeste van zijn musicerende neefjes de gitaar verkozen, week hij uit naar de viool, terwijl hij onderweg ook nog de klarinet onder de knie kreeg.

Op deze nieuwe en tweede plaat van het vijftal -de titel komt van een minder bekend Boris Vian-nummer- wagen zij zich aan heel gevarieerd programma, dat net zo goed drie Django-composities bevat (“Black and White”, “Sweet Chorus” en “Impromptu” als Braziliaanse choro van Jacob do Bandolim (opener “Sempre teu” en “Receita de Samba”) of een paar jazz-standards als Al Jolson’s “Avalon” of Duke Ellington’s “I’ve Got It Bad and That Ain’t Good” waarin Tcha warempel aan het scatten slaat en dat wonderwel tot een bijzonder goed einde brengt. Van de Mexicaan Ruben Fuentes komt “La Bikina”, dat het in mijn jonge jaren tot bescheiden radiohitje schopte en sindsdien vaste prik is op het repertoire van Manouche-gitaristen en overigens onnoemelijk vaak gecoverd werd.

De tracklisting wordt vervolledigd door twee eigen composities: “Patchagonia” is van Tcha en het melancholische, maar prachtige “Pixinguinha em Lisboa” van Dardenne. De optelsom van dit alles is een geweldig mooie plaat, die bij momenten, vanwege de samenstelling van de band, eerder naar klassiek dan naar jazz neigt en die, als je ze, zoals ik de voorbije weken deed, in verschillende omgevingen en opstandigheden beluistert, een “record for all seasons” blijkt te zijn. De heren zijn stuk voor stuk meesters op hun instrumenten en de manier waarop zij hun improvisaties kunnen laten klinken alsof ze volledig uitgeschreven zijn, is noch min noch meer indrukwekkend.

(Dani Heyvaert)